کفر دکتر علی شریعتی

پريشانم، 
چه مي‌خواهي‌ تو از جانم؟! 
مرا بي ‌آنکه خود خواهم اسير زندگي ‌کردي. 
خداوندا! 
اگر روزي ‌ز عرش خود به زير آيي 
لباس فقر پوشي 
غرورت را براي ‌تکه ناني 
‌به زير پاي‌ نامردان بياندازي‌ 
و شب آهسته و خسته 
تهي‌ دست و زبان بسته 
به سوي ‌خانه باز آيي 
زمين و آسمان را کفر مي‌گويي 
نمي‌گويي؟! خداوندا! 
اگر در روز گرما خيز تابستان 
تنت بر سايه‌ي ‌ديوار بگشايي 
لبت بر کاسه‌ي‌ مسي‌ قير اندود بگذاري 
و قدري آن طرف‌تر 
عمارت‌هاي ‌مرمرين بيني‌ 
و اعصابت براي‌ سکه‌اي‌ اين‌سو و آن‌سو در روان باشد 
زمين و آسمان را کفر مي‌گويي 
نمي‌گويي؟! 

خداوندا! 
اگر روزي‌ بشر گردي‌ 
ز حال بندگانت با خبر گردي‌ 
پشيمان مي‌شوي‌ از قصه خلقت، از اين بودن، از اين بدعت
خداوندا تو مسئولي. 

خداوندا!

تو مي‌داني‌ که انسان بودن و ماندن 
در اين دنيا چه دشوار است، 
چه رنجي ‌مي‌کشد آنکس که انسان است و از احساس سرشار است